( De Gereedschapsschuur)
De oude uit degelijk hout gebouwde gereedschapsschuur stond achter in de tuin, naast het minstens even oude kippenhok.
De tuin was sinds mensenheugenis geen tuin meer en de kippen waren ook al in geen tijden meer gezien. Afgebladderde muren waarvan de structuur de tand des tijd had doorstaan, gaven hun oorspronkelijke huid weer vrij. Afwisselende verticale lijnen van uitgeteerde nerven. De wind en de regen en de zon hadden hun werk gedaan. Eindelijk. Lepreuze getuige van degelijk vakmanschap, behuizing voor ’s mans bezigheden.
Tientallen jaren lang, elke dag weer bezocht, opgezocht. Tientallen jaren lang, elke dag weer verlaten, achtergelaten. Tientallen jaren de verleiding niet kunnen weerstaan er binnen te treden. Tientallen jaren het met diepe gevoelens van onmetelijke woede en machteloosheid ontvlucht.
De inhoud waarvan enkel de man het bestaan kende. Een inhoud die het bestaan van de man rechtvaardigde. Een inhoud die hij zorgvuldig bewaarde, onderhield.
Hij voedde het met hartstocht. En zelfhaat.
De inhoud van zijn remise bestond hoofdzakelijk uit zijn ongeluk dat zijn geluk was. Geworden.
Enkel de man kon er in. Een ander zou de deur zelfs niet open krijgen.
Enkel de luiken voor de ramen konden op een kier worden geopend. Om naar binnen te gluren. Te kijken, zonder iets te kunnen zien.
Geen geluidje ontsnapte aan de schuur. Geen geklaag. Geen gehuil.
Want alles was van de man. Ook het zicht.
En ook het woord.
De volheid van de remise had in de loop der jaren plaats gemaakt voor een zekere leegheid die amper voelbaar bleek. In tevergeefse pogingen zijn verleden te wissen en zijn geschiedenis te herschrijven had de man zijn schuur ontdaan van herinneringen. Oude, botte en jaren lang niet geslepen zeisen had hij aan de groene cel van de kerkgemeente geschonken. De kleine diepvriezer gaf hij aan zijn kleindochter die in de stad studeerde aan een of andere kunstschool, of zoiets. Hij was te oud om al die nieuwe moderne studierichtingen uit elkaar te houden. De grote metalen hutkoffer daarentegen…