De GlasBoot
De zon scheen. Thuis, niet ver van Al-Sukhnah, scheen de zon ook, zij het veel feller. Ze woonden in een zelfgemaakt huisje van golfplaten en riet. Ze hadden geen gas. Geen stromend water. Water werd gehaald bij de dichtstbijzijnde oase, op anderhalf uur lopen van huis. Het was het gebrek aan water dat hen deed beslissen. En hun wens om een betere toekomst voor hun kind op te bouwen. Ze zouden moeten vertrekken. De weinige magere geiten die ze bezaten, werden verkocht. De opbrengst bracht hen naar Wathiq in Jableh, dicht bij Latakia en de Middellandse Zee. Wathiq zou hen naar het Groene Westen leiden. Als ze hem de juiste prijs betaalden. Een vol jaar werkten ze om het geld opzij te leggen, Hassan en zijn vrouw Maram. Hun dochter Alya werd opgevangen door enkele lokale mensen, voor de juiste prijs.
En toen, eindelijk, brak de dag van vertrek aan. Ze voegden zich bij een groep van ongeveer vijftig volwassenen en kinderen en gingen aan boord. De oude reddingsboot was nauwelijks groot genoeg voor hen allen: zij reisden, rug aan rug, rechtop zittend. De reddingsboot vertrok midden in de nacht vanaf het nabijgelegen strand. De zee was kalm. Zo ook de reizigers. De eerste uren. Toen stak de wind op. Golven met witte kammen verschenen om hen heen. De kinderen begonnen te huilen toen de koude zware regen begonnen te vallen. De vrouwen jammerden. De mannen baden tot Allah.
De zon scheen. Thuis, niet al te ver van Al-Sukhnah, scheen de zon ook, zij het veel feller. Hassan, zijn vrouw Maram en hun dochter Alya droegen nog steeds hun eigen zwembandjes. Degene die Wathiq hen had gegeven, bleken lek te zijn. Nadat de boot was gekapseisd en alle passagiers in de koude zee terecht waren gekomen, hielden de drie elkaars handen stevig vast: ze wilden elkaar niet uit het oog verliezen. De meeste van hun lotgenoten begonnen in verschillende richtingen te zwemmen. Hassan, zijn vrouw Maram en hun dochter Alya deden dat niet. Ze hadden nooit leren zwemmen. Waar zij in Al-Sukhnah hadden gewoond, was dat ook niet nodig.
De zon scheen. Minder fel dan thuis, in het water van de Middellandse Zee. Hassan en zijn vrouw Maram en hun dochter Alya hielden zich nog steeds aan elkaar vast. Het leek alsof ze naar boven keken. Naar de zon boven hen. Naar de boot die daarboven dreef. Een boot met een glazen bodem. In die boot zaten toeristen die vanuit Altinkum Plaji waren uitgevaren om door die glazen bodem te kijken. Om de onderwaterfauna en -flora te ontdekken. Op een half uur van het strand.
Een half uur, amper…